Ona narsist olduğunu söylemeli miyim?

Hayır. Ona değil kendinize söylemelisiniz. Onun  karşılıklı sağlıklı sevgi alış verişinde bulunamayan, empati kuramayan, kendini değerli hissetmeye duyduğu açlıkla diğerlerini istikrarlı bir şekilde değersizleştiren bozuk bir kişilik olduğunu kendi kafanıza iyice sokmalısınız. Narsizmin ne olduğunu araştırmalı ve bu konuda olabildiğince bilgi toplamalısınız.

Ona kendi durumunu anlatmaya çalışmak bir Çinliye Arapça dua okuyarak inancını değiştirmesini sağlamaya çalışmaya benzer. Söyledikleriniz ona hiçbir şey ifade etmeyeceği gibi hiçbir şeyi de değiştirmeye yaramayacaktır.  

Ona oturup sen normal insanlar gibi empati kuramıyorsun, bana eziyet ediyorsun, sürekli yalan söylüyorsun ve beni sevmediğini hissediyorum demeniz “şuradan tuzu uzatır mısın” demenizle aynı etkiyi yaratır. Üstüne bir de sen hastasın akıl sağlığın bozuk derseniz bu sadece size öfkelenmesine yol açar. Ona hasta olduğunu söylemeniz aslında kusurlu olduğunu söylemeniz demektir ve o bunu kabul etmez. Kendisindeki durumun narsistik kişilik bozukluğu olduğunu kabul etse bile o bu halinden gayet memnundur. Narsistler zaten güçlü insanlardır, başarılı insanlardır vs. Ortada düzeltilmesi gereken bir sorun yoktur, kendisi her durumda kusursuzdur.

İçinde bulunduğu durumu kabul etsin veya etmesin asla içsel olarak bunun yanlış olduğunu anlayamaz ve dolayısıyla durumu düzeltmek için hiçbir şey yapmayacaktır.

"Acaba bende bir sorun olabilir mi?" diye sorması ancak çok büyük bir kayıp yaşaması halinde mümkün olacaktır. Büyük bir iflas, hazırlıksız olduğu bir boşanma, aile fertlerini kaybetme veya sağlığını kaybetme gibi hazırlıksız yakalandığı bir kayıp başına gelir ve gücünü kaybettiğini hissederse ancak o zaman depresyona girerek kendi durumuna çare aramaya başlayabilir. Bunu da zaten siz sağlayamazsınız. Tekrar aynı duruma düşmemek için nerede hata yaptığını ancak o zaman sorgulayabilir ki bu durumda bile tedavi olsa da gösterdiği iyileşmeler geçici olacaktır. Şartlar yine eski haline döndüğünde o da eski haline döner.

Onu bir kenara bırakalım. Peki siz canınızı acıtan, sizi sevmeyen, her fırsatta başkalarıyla aldatan ve sömüren biriyle, istismarcınızla birlikte olmaya çalıştığınızın, onu iyileştirmek için çareler aradığınızın gerçekten farkında mısınız? Bunları duymak zor biliyorum, ama bu şekilde her şeyi olduğu gibi göremezseniz ancak kendinizi kandırırsınız. O sizi kandırmış olabilir, ama sizin bunları bildiğiniz halde görmezden gelip kendinizi kandırmaya çalışmanız, işin sonunda olaylar kaldıramayacağınız boyutlara ulaştığında bir başkasının bunu yapmasından çok daha acı verecektir.  Narsisizm hakkında bildiğiniz her şeyi ona değil kendi içinize anlatmalısınız. Değişimi ondan değil kendinizden beklemelisiniz.

Başınıza geleni kabul edin. Gerçek anlamda kötü muameleye maruz kaldığınızı kabul edin.  Gerçek ne kadar acı da olsa bununla olabildiğince net ve objektif bir şekilde yüzleşin. Eşim dediğiniz kişi duyguları olmayan, sizi ezerek insan değerinizi sıfıra çekmeye ve özsaygınızı yıkmaya çalışan ve bundan haz duyan bir akıl hastası. Bunu iyice kafanıza sokun. Ve onun olmasını istediğiniz kişi olması için çalışmaktan vazgeçin. Çünkü olmayacak. Bir narsisti anlayışlı ve şefkatli bir insana dönüştürmek için ona nasıl bir durum içinde olduğunu anlatmaya çalışmak çok yararsız bir çabadır. Ancak bunu kendinize anlatabilirsiniz. Onu kurtarmaya çalışmak yerine kendinizi kurtarmaya çalışabilirsiniz.

Bu olayın içinden kurtulmanın tek yolu içinde bulunduğunuz durumu ve ilişkideki konumunuzu iyice anlamak ve kendinize anlatmaktır. Bu ilişkinin dinamikleri belli.  Siz kölesiniz, o efendi. Unutmayın ki bu ikisinden sadece biri bu zinciri kırabilir. O da köle durumunda olan kişidir. Çünkü köle özgürleşebilir. Efendi ise kendi kölesinin eksikliğini çekiyorsa, yeni bir köle arayabilir ancak. Sıfatından vazgeçmeyi asla düşünmez! Gerçekten de narsistik sapkın değişmez, asla değişmez. O efendi rolünü sürdürebilmek için partnerine yani kölesine bağımlıdır, partneri ise kendi geleceğini açma, bu bağı çözme gücünü bulabilir.  Şimdi kendinize sorun. Ben bu konumda yaşamak istiyor muyum? Bu hastalığı bile bile bunun içinde olmak istiyor muyum? Kendimi kandırarak kendimi acımasızca ateşe atıyor olabilir miyim? Ondan değil kendimden durumu anlamayı ve değişmeyi beklemem gerekiyor olabilir mi?