İntihara Sürükleyen Narsist Sevgili
Bu sayfayı görünce gözlerime inanamadım. Ve gerçekten rüya zannettim
bir an. Biri benim yaşadıklarımı nasıl bu kadar tıpatıp anlatabilir. Uzun bir
süre narsist birinin her tür işkencesine maruz kaldım. Yazılarda geçen her şeyi
belki de daha ağırlarını bizzat yaşadım. Ve terk edildim. Hem de hayatımın en
zor en savunmasız anında.
O benim ilk aşkım, ilk göz ağrımdı. O ne yapsa kabuldü her şeyiyle
gözümde mükemmeldi. Asla eksiklerini görmedim hep iyi taraflarını gördüm. Ve
sonunda “Seninle bir ömür geçiremem” diyerek beni terk etti. Benimle kurduğu
bütün hayalleri gerçekleştirecekmiş ama başkasıyla... Ne kadar ağır sözler
bunlar. Oysaki ben onun her şeyini kabullenip, seven bir kalple yanında
olmuştum her zaman. Ne olursa olsun, ne yaparsa yapsın onu sevip iyileştirmeye,
ömrümü onunla geçirmeye hazırdım. O kadar yazık ki…
Narsistle ilişkimiz yaklaşık 2 yıl sürdü. Şimdi geriye dönüp
baktığımda görüyorum ki bu 2 yılın 1,5 yılı onunla yaşadığım ilk zamanları
özlemekle geçmiş. Okuduğum kadarıyla çoğu kişide de böyle oluyor. Kendi
yaşadıklarım ve kişisel tespitlerime göre bir narsistle ilişkiniz varsa önce en
zirveyi gördükten sonra sürekli yoksunluk içinde hissediyorsunuz. Narsistler bunu bilerek yapıyorlar. Ben kendi tecrübemde ilişkinin ilk
zamanlarında, o kadar romantik sürprizlerle o kadar farklı hediyelerle
şımartılmıştım ki. Bunu yapan adam bile beni
terk ettiyse herkes beni terk eder diye düşünüyordum. “O harika biriydi, ben
onu kendimden soğuttum” diyordum kendi kendime. Rüyalarımda bile ona sarılmaya çalıştığımı,
onun da her zamanki duygusuzluğuyla beni itiverdiğini görüyordum. İlk zamanlar yarattığı “harika” imajı,
sonradan inanılmaz bağlayıcı olabiliyor ve kendinizi suçlama eğilimi olan
biriyseniz narsist bunu çok güzel kullanabiliyor.
Benim hayatımdaki narsist, etrafındaki insanlarla
iletişiminde de benzer şekilde iyi bir ilk imaj yaratmakta ustaydı. Öncelikle
iyi bir işi vardı, başarılı bir akademisyendi. Yardım derneklerinde
faaliyetleri vardı. Etrafa sorsanız; namazlı, abdestli, işinde gücünde, dürüst ve çalışkan biri olduğunu söylerlerdi.
Bu durum da her sorun yaşadığımızda benim kafamı karıştırıyor, sorunu kendimde
aramama sebep oluyordu. Aynı yerde
çalışıyorduk, benim okulum da bir yandan devam ediyordu. Bir gün kurumumuzda
çalışan sekreterlerden biriyle konuşurken "ablacım/abicim nasılsın" gibi kelimeler kullanarak samimi bir şekilde
diyaloğa girdiğimi gördü. Bana dönüp; “Bu sekreterlere fazla yüz vermeyeceksin. Sonra seni ciddiye almazlar. Sana hanım
diye hitap etmeliler” demişti. O zaman üzerinde durmadım ancak bu bile güç
duygusuna dair bir işaretmiş aslında.
Onunla ilişkim ilerledikçe giderek özgüvenimin
düştüğünü/zedelendiğini ilk başlarda fark edemiyordum. Tam olarak adını
koyamasam da onunla birlikteyken kendimi güzel ve değerli hissetmiyordum.
Etrafımda ne kadar güzel olduğumu, ne kadar eğlenceli bir insan olduğumu, ne
kadar zeki olduğumu söyleyen birçok insan olmasına rağmen ben kendimi asla
yeterli bulmuyordum.
Ben onun zekasıyla her zaman gurur duyarken, o her zaman
beni aşağılardı. Ağzından bir kere bile beni onaylayan bir söz duyamadım. Oysa
ki ben üniversite sınavında derece yapmış, yurtdışının en iyi üniversitelerine
kabul edilen biriyim, ama kendimi nedense hiç zeki hissedemiyordum. Narsist
bana bunu öyle kabullendirmişti ki… Ne zaman kariyerimle ilgili beni ileriye
götürecek yeni bir adım atmak istesem hep alttan alta bir küçümsemeyle
karşılaştım. Bu konuda ondan her destek beklediğimde duyduğum cümle hep
aynıydı: "Senin neyine? Sen önce okulu bitir!" Ve ben yine sadece ona
inandım... “Benden bir halt olmaz” dedim kaba bir tabirle. Adım adım özgüvenim kayboluyordu.
Ne yaparsam yapayım onun için asla yeterli olamıyordum. Bana sürekli onu asla mutlu etmediğimi
hissettiriyordu. Ona “benimleyken çok mutlu olmanı istiyorum ama seni mutlu
edemiyorum” derdim. Mutlu etmek için pahalı hediyeler mi almadım, evine
balonlar doldurup doğum günü sürprizleri mi yapmadım, örgü öğrenip eldivenler
mi örmedim… Ama resmen sünger gibiydi. Doymak bilmeyen bir sünger… Ne
verirseniz verin yetmiyordu.
Ben onu mutlu etmeye çalıştıkça o memnun olmayacak bir şeyler mutlaka buluyordu. Öyle zor durumlarda bırakırdı ki beni…
Örneğin bir gün bir arkadaşıma “geçmiş olsun” yazdım diye bana bağırmaktan sesi kısıldı. Sokak ortasında delice bağırdı. Arabadaydık. Bana vurmuyor
ama arabaya öyle bir vuruyor ki. Araba sallanıyordu. O kadar abartmıştı ki hatta olayı gören birisi kadına
şiddet var diyerek polise ihbarda bulunmuş. Polis geldi ve “bir şey varsa
söyleyin” diyerek beni zorladı. “Hayır yok o benim sevgilim. Tartıştık sadece”
diyebildim. İncir çekirdeğini doldurmayacak bir şey nedeniyle deli gibi
sinirlenebiliyordu.
Ona her kendimi ifade etmeye çalıştığımda bir duvarla
karşılaşırdım adeta. “Beni böyle kabul et, etmeyeceksen git” derdi. Asla
konuşarak anlaşamazdık. Farklı bir dil konuşuyor gibiydik.
Ben narsistten önce etrafımda sevilen ve aranan biriydim.
Arkadaşlarımın çoğu benimle görüşmeye can atar, çoğu zaman da bunu dile
getirirlerdi. Fakat narsist ne yaptı dersiniz? Saçma sapan kıskançlıklarla,
oyunlarla benim herkesle görüşmemi yasakladı. Beni seven herkesi benden
uzaklaştırmaya yemin etmiş gibiydi. Ailem dahil etrafımdaki herkes giderek
uzaklaştı benden. 7 yaşındaki kardeşimle sarılıp uyumam bile “kalbini derinden
yaralar (!)”, onu kırardı.
Onunlayken okulun psikoloğuna gidiyordum. Başlarda narsisti
hiç anlatmadım. Anlatırsam ne olacağını biliyordum. Psikolog bu sorunları fark
edecek ve ayrılmam gerekecekti. Görmezden gelmek istedim. Onun masum olduğuna
inanmak istedim. Çok seviyordum. Psikolog bana “bu ilişki sağlıksız, o sorunlu”
dese devam edemeyeceğimi hissediyordum. Bu nedenle kimseye uzun süre hiçbir şey
anlatamadım.
Haftalarca uyku problemi çekerdi. Olur olmaz
halüsinasyonları vardı. Geceleri kapının arkasında çocuk gördüğünü söylerdi.
Beni arardı. Ağlardı. Benimle uyuyunca görmediğini söylüyordu. Kaç kere
yalvardım psikiyatriye gidelim diye. “Olmaz. Şizofreni derler. İlaç
istemiyorum” dedi. “ Ben seni deli olsan, şizofren olsan da severim yeter ki
iyi ol” diyordum. Çok kötü bir çocukluk geçirmiş. Babası öldüresiye dövermiş,
asla sevgi göstermezmiş. Babasından hem nefret eder, hem de ona garip bir
hayranlık duyardı.
Bir keresinde bağırıp üstüme geldiğinde hiç unutmuyorum
korkup geri gitmiştim refleks olarak. Bir an gözleri kocaman oldu. Oturdu kaldırıma,
ağlamaya başladı. “Benim babama baktığım gibi bakıyorsun. Bana yardım et.
Babama benziyorum. Beni kurtar” dedi. O
zaman bu sözleri o kadar samimi gelmişti ki. Gerçekten yardım istiyor sandım. Ama şuan
bakınca hepsinin palavra olduğunu görebiliyorum. Benim yardım çabamı ve
merhametimi kullanıyordu yalnızca. Bana kötü davrandığında ondan ne zaman
ayrılmak istesem bana sürekli “ne olur beni bırakma, ben sensiz yapamam, beni
iyi bir insan yap. Babam gibi olmak istemiyorum” derdi.
Psikoloğuma artık durumu anlatmaya başladığımda, her gittiğimde ağlıyordum, “bu durumun bir çözümü varsa ben ondan kopmak istemiyorum” diyordum. Gerekirse psikiyatrist olurum tedavi ederim, ama onsuz yaşamak istemiyorum” diyordum. Ne kadar sağlıksız değil mi?
Psikoloğuma artık durumu anlatmaya başladığımda, her gittiğimde ağlıyordum, “bu durumun bir çözümü varsa ben ondan kopmak istemiyorum” diyordum. Gerekirse psikiyatrist olurum tedavi ederim, ama onsuz yaşamak istemiyorum” diyordum. Ne kadar sağlıksız değil mi?
Yardıma ihtiyacı olduğuna inandığım için bütün sabrım ve
sevgimle yanında olmaya, ona destek olmaya hazırdım. Yeter ki iyi olalım diye
çaresizlik içinde bir çare arıyordum. Terapiye gitmek istemiyordu. Ona dedim ki “Ben psikiyatrist olur seni evde tedavi ederim. Kimse
bilmez. Bir odamızı hastane odası yaparız. Gizli olur. Terapi sırasında iş
seyahatinde olduğunu söyleriz. Ben seni asla bırakmayacağım” dedim. Ne kadar da
safmışım…
Umurumda değildi. İsterse adam öldürmüş olsun. O benim kayıp
yarımdı. Mutlaka onunla yaşlanmalıydım. Ayaklarım yere basmıyordu. Onu
gerçekten çok seviyordum. Henüz 2 aylık sevgiliyken bile bana dese ki “böbreğini
ver” verirdim. Hiç düşünmezdim bile. Ya da mesela ona bir şey olsa, sakat
kalsa, bir ömür boyu bakardım her şeyiyle ilgilenirdim. Öyle çok seviyordum
ki...
Buna rağmen benimle ilk kez birliktelik yaşamak istediğinde
ben istemiyorum dedim. Daha önce kimseyle birlikte olmamıştım. Onu çok
seviyordum ama çekincelerim vardı, inançlı biriyim ve inancım gereği bu konuya
çok açık değildim. Böyle olduğumu da biliyordu. Yine de ona birlikteliği istemiyorum
dediğimde hiç beklemediğim bir tepkiyle karşılaştım. Bana anlayış göstereceğini
düşünüyordum oysaki yüzünün ifadesi çok tuhaftı. Yüzüme öyle bir tiksinir gibi
baktı ki, öyle bir nefretle” çık git şuradan” dedi ki şok oldum. Ardından beni ittirdi. “Kendimi kötü
hissettirdin” dedi. Tabii her zamanki gibi yine ben suçlu olmuştum. Kendime
kızdım. Özür diledim ondan. Gönlünü almaya çalıştım.
Aramız düzelse de konu dönüp dolaşıp aynı yere geliyordu. Binlerce
kez reddetmeme rağmen ısrarla birlikte olmak istedi. “Çok
istiyorum, lütfen, ne olur, neden istemiyorsun anlamıyorum” gibi cümleler
kuruyor ya da kendimi suçlu hissettiriyordu. Bu şekilde beni ikna etti sonunda
ve birlikte olduk. Keşke hiç olmasaydık...
Birlikte olduğumuz ilk günün sabahında beni yalnız başıma bıraktı. Uyandığımda yanımda değildi. Arkadaşlarıyla stüdyoya gitmiş. İlerleyen günlerde de benden soğumuş gibi davranıyordu. Kendimi o kadar iğrenç hissettirdi ki... Bende bir sorun mu var diye düşünmeye başlamıştım. Neden böyle davrandığını sorguladığımda “Demek ki kimse sınanmadığı günahın masumu değilmiş, daha önce fırsatın
olmamış ki bunu yapamamışsın. Bunun şeraitte cezası 20 kişi ortasında
taşlanarak öldürülmek biliyorsun değil mi?” gibi laflar söyleyerek beni yaraladı. İnançlı olduğumu gayet iyi bildiğinden bunu da bana karşı çok güzel kullanıyordu.
Kendimi pislik gibi hissediyordum. Oysa ben aslında o kadar
katı düşünemezdim. Ama sürekli bunu dikte ettiği için ne zaman ondan ayrılmak
istesem aklıma hep bu olay geliyordu. Bari evleneyim de vicdanım biraz olsun
rahatlasın diyordum. Bir yanım kaç kurtul diyor diğer yanım seviyordu. “Kötü
özellikleri var, şiddet uyguluyor, ama olsun beni seviyor" diyordum. Hem
sonrasında vicdan azabı çekmek, başka birini sevememek daha kötü. Zamanla zaten düzelir” diyerek kendi kendimi
avutuyordum. Başkasını mutlu eder, sonra deliririm diye korkuyordum.
Bu arada yaptığım en ufak şey sorun olmaya başlamıştı.
"Bileğin neden görünüyor?”, “Bu kadar dar giyme!”, “Başını aç madem ne
anlamı kaldı? Annem başını örtmez ama pek çok başörtülüden daha
namusludur", "Erkeklerle konuşma, kimseyle tanışma adını bile
bilmesinler" gibi baskılarla üzerime gelirdi. Oysaki şimdi başkasıyla birlikte.
Bana gelince en muhafazakar ve ahlaklı kesilen, en ufak bileğimin görünmesini
bile sorun eden adamın şimdi yeni sevgilisiyle partilerde, içkiler içip
eğlendiğini görüyorum. Kendinden büyük kadınlarla sarmaş dolaş fotoğraflar
paylaşıyor. Gözlerime inanamıyorum. Bir insan nasıl bu kadar değişebilir anlam
veremiyorum.
O zamanlar bunları beni sevdiği ve kendince iyiliğimi
istediği için yaptığını düşünüyordum. Ama ondaki bu 180 derece değişimi
gördükten sonra artık hiç de samimi gelmiyor. Uzun zaman boyunca bariz ortada
olan şeyleri görmemeye çalıştım kendimce. Fakat yaşadığım bir olay benim ilk
defa gözümü açmama vesile oldu. Bir keresinde yaşadığımız bir tartışma sonrası
gece yarısı beni sokakta ittirmişti. Yere düştüm. “Numara yapıyorsun, ayağa
kalk” diyerek beni kolumdan çekiştirip tartaklamaya, bana küfür etmeye başladı. Sonra da beni orada bırakıp
öylece gitti. O esnada çok samimi bir arkadaşım bizi görmüş. Yanıma geldi.
Kollarımdan sarstı. “Sen ne yapıyorsun, buna mı layıksın? Ayrıl bu adamdan”
dedi. Çok kötü hissediyordum kendimi. “Olmaz, çok seviyorum o düzelecek” diyordum hala. “Düzelmeyecek, sen katlandıkça daha da kötüye gidecek” dedi. “Kendim yaşadım, biliyorum”
dedi. Bu ihtimali hiç düşünmüyordum o ana kadar. O an o kadar yıkıldım ki. Size anlatamam…
Narsisti aradım "Bana isteyerek yapmadım de. Ne olursun
pişmansın değil mi?" dedim. Ne dese beğenirsiniz? “Hayır, gayet isteyerek
yaptım. Sinirimi tepeme çıkardın. Yine olsa yine yaparım. Bu muameleyi görmek
istemiyorsan beni zorlamamayı öğren” dedi…
Aslında her şey ortadaydı fakat ben her seferinde
düzeleceğine, o ilk günlere geri döneceğimize, yeterince çaba gösterirsem onu
iyileştirebileceğime inanmak istiyordum. Her yaptığı şeye rağmen affedip tekrar
denemeye çalışıyordum. Bazen dayanamayacak hale gelip onu terk etmek istiyordum
ancak o zamanlarda da kendisi beni asla bırakmıyordu. O kadar hastalıklı bir
hal almıştı ki ilişkimiz. İçinden çıkamıyordum. Onun küfürlerini, baskılarını,
dayaklarını aşağılamalarını defalarca affettim. İçimdeki inançla sabrettim, fakat gösterdiğim çabanın hiçbir
anlamı yoktu sanki onun gözünde. Hatta en sonunda dedi ki "sen beni 50
kere terk ettin, affettin. Ben seni 1 kez terk edeceğim ve bir daha asla
seninle görüşmeyeceğim." Dediğini de yaptı. Bunu hazmetmek öyle zor ki...
Geçen sene bir kavgamız sırasında bana yine boğazı yırtılana
kadar bağırdı telefonda çok basit bir şey yüzünden. Oysaki ona sadece sakince
“Hayatında başka biri mi var?” demiştim. Şüphelenmiştim çünkü. Küplere bindi.
Delirdi resmen. Bana saatlerce hakaret etti, bağırdı. “Öl, geber, ölmezsen ben
kendi ellerimle boğucam seni. Ne yapmamı istiyorsun? Gelip seni orada darp mı
edeyim? Sonra kadına şiddet diye dolanacaksınız. Hak ediyorsun işte. Yanına
gelirsem seni ellerimle boğucam” dedi. Aldattığını hissettiğim için yine ben
suçlu olmuştum.
Madem en sevdiğim insan ölmemi istiyordu o zaman yaşamamın ne anlamı vardı? Zaten uzun süredir psikolojik sorunlar yaşıyordum. Anti depresan
kullanıyordum. O telefonu kapattıktan sonra ben ağlaya ağlaya 1 kutu
antidepresan ilacımı içtim teker teker. Ellerim titriyordu, ama nedense içmeye devam
ediyordum. Kendimi durduramadım. Uzun bir süre ağladım. Onu aradım yine o çaresizlikle.
Tek kurtarıcım o gibi gelmişti o an nedense. Beni ancak o kurtarabilir diye
düşünüyordum. Ölebilirdim.
Korkuyordum. Hastaneye gitmem gerekiyordu. Onu aradım. Telefonlarımı açmadı, mesajlarıma cevap vermedi. Ondan başka kimsem yoktu. Bütün yakın arkadaşlarımla ilişkimi koparmıştı. Tek bir kişiyle görüşüyordum o da onun arkadaşıydı. Onu da aradım. Altında arabası olmasına rağmen o da kalkıp gelmedi. Sonradan fark etim ki birbirlerine çok benziyorlar. İkisi de narsist. Zaten egoları çok çatışırdı. Arkadaşı bana kendi kendime hastaneye gitmemi söyledi. Sonrasında istersen yanıma gel falan dedi beni çok düşündüğü için(!)
Korkuyordum. Hastaneye gitmem gerekiyordu. Onu aradım. Telefonlarımı açmadı, mesajlarıma cevap vermedi. Ondan başka kimsem yoktu. Bütün yakın arkadaşlarımla ilişkimi koparmıştı. Tek bir kişiyle görüşüyordum o da onun arkadaşıydı. Onu da aradım. Altında arabası olmasına rağmen o da kalkıp gelmedi. Sonradan fark etim ki birbirlerine çok benziyorlar. İkisi de narsist. Zaten egoları çok çatışırdı. Arkadaşı bana kendi kendime hastaneye gitmemi söyledi. Sonrasında istersen yanıma gel falan dedi beni çok düşündüğü için(!)
Sanırım ikisi aralarında konuşup benim dikkat çekmeye
çalıştığım, numara yaptığım kanısına varmışlardı. Halbuki ben o sırada canımı
kurtarmaya çalışıyordum. Bir yandan saat hesaplamaya, diğer yandan da kusmaya
çalışıyordum zehirlenmemek için. Zamanında yetişemezsem bir anlık gaflet
sonucunda narsist yüzünden hayatımı kaybedecektim.
Narsist nihayet telefonu açtığında “Ben uyucam, hap içtiysen de
git kendin hastaneye” dedi. Yalvardım yakardım, “çok korkuyorum, ne olur gel”
dedim. “İstemeden oldu, kendimi kaybettim” dedim. “Benim ölmemi istedin,
kaldıramadım” dedim. Gelmedi… Sevdiğim adam ben ölürken kalkıp gelmedi... Bu o kadar ağır ki. Sonunda kendi çabamla hastaneye yetiştim. Hala gelmesini istiyordum. Kendi canımda değil ondaydı aklım. Delirmiş gibiydim. Uzun uğraşlarım
sonucunda benimle hastanenin önünde buluştu. Sert bir suratla karşımdaydı.
Acile girdim, midemi yıkadılar. Gözetim altında kalmam gerekiyordu. 1 saat
falan bekledi beni. Ben içerideyken mesajlaştık. “Orucum ben çok yoruldum,
uyumaya gidiyorum, beni iftardan sonra uyandır” diyerek öylece gitti. Baya
basbaya. Çok ilginç. İnsan nasıl bu kadar taşlaşabilir aklım almıyor.
Sonra acilden de kendim çıktım. Hemen yanına gittim. Ona sarılmaya çalıştığımda beni itti. Ağladım, özür diledim. Tek ihtiyacım olan bir nebze anlayış ve şefkatti. Fakat karşımdaki insanın yüzünde, içinde zerre sevgi, zerre merhamet yoktu sanki. Buz gibiydi. “Biz evlenince de mi böyle yapacaksın,
çocukları bırakıp zora gelince intihar mı edeceksin?” dedi.
Yine ben suçluydum. Benim çektiğim onca acı ona göre “zora gelince"ydi... "Çocuklarımın böyle annesi olmasını istemiyorum” dedi.
Her zamanki gibi kendimi suçlu sandığımdan ona kendimi affettirmeye çalıştım. O da benden hemen ayrılmadı. Bir süre daha canının istediği gibi benimle birlikte olmaya devam etti. Aradan zaman geçti. Ben bu süreçte artık bir şeyler düzeliyor sandım. Meğer düzelmemiş. Ayrılmak için gün sayıyormuş. Bir gün beni tekrar aldattığını fark edince sokağın ortasında yine çıldırdı. Bana küfürler etti, insanların içinde darp etti. İşler bu raddeye nasıl geldi inanın bilmiyorum. Ben düzeltmeye çalıştıkça daha da kötüye gitti her seferinde, ben katlandıkça kıymet bilir sanarken daha da kötü oldu. Tüm bunlar olurken de beni tüm çevremden uzaklaştırmıştı. Kendi gibi ruhsuz duygusuz insanların arasına sokmuştu. Hepsi birlik oldular. Günün sonunda ondan şüphe duyduğum için her zamanki gibi ben hatalıydım ve her şey mahvolmuştu.
Her zamanki gibi kendimi suçlu sandığımdan ona kendimi affettirmeye çalıştım. O da benden hemen ayrılmadı. Bir süre daha canının istediği gibi benimle birlikte olmaya devam etti. Aradan zaman geçti. Ben bu süreçte artık bir şeyler düzeliyor sandım. Meğer düzelmemiş. Ayrılmak için gün sayıyormuş. Bir gün beni tekrar aldattığını fark edince sokağın ortasında yine çıldırdı. Bana küfürler etti, insanların içinde darp etti. İşler bu raddeye nasıl geldi inanın bilmiyorum. Ben düzeltmeye çalıştıkça daha da kötüye gitti her seferinde, ben katlandıkça kıymet bilir sanarken daha da kötü oldu. Tüm bunlar olurken de beni tüm çevremden uzaklaştırmıştı. Kendi gibi ruhsuz duygusuz insanların arasına sokmuştu. Hepsi birlik oldular. Günün sonunda ondan şüphe duyduğum için her zamanki gibi ben hatalıydım ve her şey mahvolmuştu.
Sonradan öğrendim ki meğer gerçekten aldatıyormuş. Bana son
sözü "Hayatımda başka biri var, onu sevebilirim, onunla mutlu olabilirim, asla senin yüzünü görmek
istemiyorum" oldu.
Hem de son vuruşunu babam yoğun bakımdayken, ben perişanken
yaptı. Yaşadıklarımı anlatmaya sayfalar yetmez inanın…
Kendimi kullanılmış ve bir köşeye atılmış gibi hissediyorum. Özgüvenim zedelendi, insanlara güven problemi yaşar oldum bu olaydan sonra. Ama toparlamaya çalışıyorum. Uzun süredir hayatımın iplerini elime almak için çaba içindeyim. Psikolojik
destek alıyorum. Çok şanslıyım bana destek olan çok
insan var etrafımda. Çok güzel dostlarım var. İyi bir psikoloğum var. Ama
içimdeki eksiklik hissini tam olarak tamir edemedim henüz.
Ben asıl mücadelenin narsisten sonra başladığını fark ettim.
Aynada gördüğüm yabancıyla mücadele en zoruydu. Kendime bunu neden yaptığımı bulmaya çalışmam, kendimi yeniden bulmam çok
zaman aldı. Narsist hayatla bağımı öylesine zayıflatmıştı ki. Şimdi hayatla
bağımı yeniden güçlendirmeye çalışıyorum. Birden olmasa da yavaş yavaş iyileştiğimi hissediyorum. Artık
kendi hayatıma yön verebiliyorum. Baskılar yok. Hakaretler, aşağılamalar yok.
Hayallerime ulaşmak için engeller yok. Dilerim ki kimse yaşamasın bu acıları.
Son olarak narsistle ayrılmadan tam 2 ay önce dayanamayıp
yazdığım bir yazıyı paylaşmak istiyorum. Eminim herkes aynı çelişkileri
yaşıyordur. Aslında çelişki değil, gayet net ne yapılması gerektiği ortada ama
insan bir türlü o zehri atamıyor ilginç bir psikoloji. O kadar iyi niyet ve sevgiyle, inançla yaklaşmıştım ki ona. Oysa en büyük zararı kendime vermişim... O zamanki psikolojimle
yazdığım yazı ise aşağıdaki gibi;
Neden
Ayrılmalıyım?
- İlişkimizin yıprandığını ve bir daha geri dönülemeyeceğini düşünüyorum.
- Eskiden senin yanındayken dünyanın en şanslı insanı gibi hissederdim. Dünyanın en büyük sevgisiyle beni sevdiğini düşünürdüm. Ama artık beceriksiz, değersiz ve kötü hissediyorum.
- Asla ortak noktada buluşamıyoruz.
- Beni sürekli azarlayıp laf sokuyorsun. Bu kendime olan güvenimi kaybetmeme neden oldu. Bana karşı tahammülsüzsün.
- Beni sevmediğini, ayrılsak bir gün bile acı çekmeyeceğini düşünüyorum
- Mutsuzum hem de çok ve artık mutsuzluktan yoruldum
- İlişkimizin şimdisinde tutunacak bir şey bulamıyorum. Geçmişe, ilk zamanlarımıza tutunarak ilişki yürütmenin sağlıklı olmadığını biliyorum.
- İçindeki saldırganlık beni korkutuyor. Bana hem ruhsal, hem fiziksel zarar vereceğini düşünüyorum.
- İyi bir evlilik kurabileceğimizden ve çocuklarıma iyi bir baba olabileceğinden şüpheliyim.
- Benim depresif zamanlarımda yükümü taşımak istemiyorsun. En basitinden adet öncesi sıkıntılarım bile artık gözüne batıyor. Öğle arası birlikte olalım dememin bile günlerce lafını ediyorsun.
- Ailenle iyi anlaşabileceğimden şüpheliyim. Size göre normal olan pek çok şey bana göre sorun hatta canice geliyor.
- Sana zamanında yaptığım hatalar için ömür boyu öfkene maruz kalmamın hak olduğunu düşünüyorsun. Bu acımasızlığın beni korkutuyor. Gözlerinde sevgiyi göremiyorum. Şefkati bile göremiyorum.
- Beni eskisi kadar sevmediğini, ayrılmakta zorlanmayacağını, bütün bunların sorumlusunun ben olduğumu söylemen beni senden uzaklaştırıyor.
- Açlık, uykusuzluk, sınav, dersler gibi günlük şeylerin sende daima öfkeye dönüştüğünü düşünüyorum.
- Her zaman senin benden daha kırıcı, daha acımasız olduğunu düşünüyorum.
- Olaylara apayrı pencerelerden bakıyoruz ve senin asla haksız olduğunu düşünmen mümkün değil. Sana bunu hakaret olarak söylemiyorum ama gerçekten egon beni senden iten en büyük etken ve bu değişebilecek bir şey değil.
- Ayrılmak istemem şu anki halimizle ilgili değil. Geçmişimize baktığımda içimde geleceğe dair bir umut olmamasıyla ilgili.
- Buna yine yetmez diyeceksin, ama inan ayrılmak için saydığım 16 sebebin karşısında durabilecek tek şey sevgim. Seni deliler gibi seviyorum...
- Bu bunalımların geçici olacağını ve yılları sonra "iyi ki ayrılmamışız" diyeceğimiz günü hayal ediyorum ve eğer günün birinde bunu söyleyebilirsek inan ki her şeye değecektir.
Bi narsisfle yasiyan herkes solugu pskologta aliyor. Bende surekli kendimi degersiz hissederdim. Uzaklasmak en iyisi, sürekli geri dönecek ama sen kararından vazgeçme. Çünkü öyle birine asla yaranamazsin.
YanıtlaSilDestek alınacak bir psikolog öneriir misiniz
SilNasıl da güzel saf bir kalbin varmış 😞o psikopat umarım hiç bir zaman mutlu olamaz
YanıtlaSilİyiki evlenmemişsin evlenip çocuk sahibi de olabilirdin
YanıtlaSilBen evlendim neler neler çektim anlatamam şuan çocuğum babasız büyüyor işte. Ama narsisist bir babayla büyümesinden daha iyidir öyle değil mi?
SilKesinlikle öyle sonra babasına falan çeker 😊
SilBöyle kişilerin üst düzey olmaları enteresan değil mi ? Artık narsistleri gözünden tanıyorum karanlık bakışlarından
YanıtlaSilSakin geri donme sakin, geri gelmek isteyecektir belki de yillar sonra, yalvaracaktir. 3 sene sonra geri dondum ama degismedigini anladim. Onlar kalpsizler ve sadece sevme taklidi yapabilirler, sevemezler.
YanıtlaSilAyr8lali 15 yil oldu ilk 8 yil sonra geldi kabul etmedim.sonra yine 8 yil sonra geldi duzelmistir diye iletisime gectim.baktim yine ayni boklar.Donmeleri pismanlik yada sevgiden kaynaklanmiyor.ellerindeki avlarinin gitmis yada onlardan sikilmis olmalarindan dolayi.Senle konusuyorken bile o diger aflarinida bos birakmiyorlar.Senden sikildigi an digeriyle aninda iletisime geciyor.Erkek olsa neyse bu bayansa tam kasarlasiyorlar.Namus kavrami ,acima hissi,empati sifir.
YanıtlaSil